Dous minutos extremos II

-!A tomar polo cú ¡¡¡-

-¿ qué queres decir con iso?-

- Que a tomar polo cú, nin más ni menos- repúxenlle. Deixéi o vaso e esmaguei o cigarro no cinceiro. Púxenme de pé e pranteime diante de Carlos, coa entreperna a altura da súa cara. Miróume os ollos con frialdade, pero sorríu con un punto de nervosismo. Non tiña nin idea do que estaba a punto de facer.

- ¿ e ben?-

- ¿ e ben, que collós?- escupín. Dobréime e beseille a boca. Tiña o pelo lacio, pero a barba pechada. Debían ser máis da unha e non se afeitara pola mañá. A súa pel irritóume a cara. Non me gustou.

- Quitémonola roupa- dixome o dar por rematado o bico.

Dun salto púxose de pé, quitou o cadro dos Xirasois e apartou o sillón no que eu estivera sentado, para sacala cama pregable da parede. Axudéille, tardamos unhos minutos.

-Éspete- díxome de novo o desaparecer pola porta do baño.

Espínme a soas, sentándome no borde da cama para desatalos zapatos e quitalos pantalóns. Unha vez espido, tumbéime e esperei a que saira do cuarto de baño. Oíno mexar. ¿ Qué ostias estaba facendo eu alí?. Penséi no seu sórdido apartamento, nos seus libros apilados dende o chan ata o teito, no seu xeito de vivir so...